De oversteek

De nacht voor ons vertrek was een nacht met weinig slaap. Eén van de kinderen kreeg buikgriep (bleek later een voorbode van de ‘chicken pox’, zoals ze hier de waterpokken noemen), een ander kind had enorm veel last van de waterpokken zelf.
Na een hectische ochtend vol laatste klusjes vertrokken we tussen de middag naar de trein, waar we uitgezwaaid werden door een aantal mensen van school; zo speciaal, zo lief! De reis naar Amsterdam verliep probleemloos. In Amsterdam was het zoeken naar de juiste bus naar IJmuiden. Gelukkig hadden we daarvoor een uur de tijd, want de buschauffeurs waren chagrijnig en allerminst behulpzaam.

Half zes vertrok de boot – die een stuk groter was dan de kinderen konden vermoeden -. Tijdens de afvaart schoot ik vol: dag Nederland! Vaarwel!
De bootreis zelf was vooral claustrofobisch, lang en saai! Gelukkig heeft iedereen lang en goed geslapen. Ter vermaak hadden we nog een kind met last van zeeziekte (ondanks reistablet) en kreeg een van de kinderen de volgende ochtend knallende oorpijn. Gelukkig was dat allemaal weer over zodra we aan land waren.

De treinreis van Newcastle naar Kilmarnock was prachtig! Wat een omgeving! Maar de kinderen waren uitgeblust en op van de spanning. ‘Kijk nou jongens, die heuvels, wat mooi!’ joelde ik. ‘Jahaa, dat hebben we net al gezien,’ verzuchtten mijn schatten, die normaal gesproken heel hard mee zouden joelen.

Toen we na een hele lange reis uit het taxibusje stapten, door ons eigen hek onze tuin inliepen was iedereen weer opgewekt. Thuis! Eindelijk! Na zoveel maanden. Er werd (en wordt) uiteraard veel geknuffeld met mijn man, die we maanden hebben moeten missen. Zo fijn om weer compleet te zijn!

Als welkom stond er een schaal lasagne van onze huisbaas klaar met toffee-gebak als toetje. Een buurvrouw had een lekkere cake gebakken en de volgende dag stond een buurman (van in de tachtig) op de stoep met een bos mooie rozen. Wat een heerlijk welkom!

Tijd om bij te komen van de verhuizing heb ik nog niet. Hier gaan we vol gas door met regelen en inrichten. Maar… SAMEN! En dat voelt al veel, veel beter!

(Inmiddels hebben trouwens drie van de vier kinderen chicken pox gehad, zodat we nog niet naar de school zijn geweest. Dat staat voor vrijdag in de planning. Mits ze niet meer besmettelijk zijn!)